این جمعه هم گذشت، تو اما نیامدی پایان سبز قصه دنیا! نیامدی (چشم به راه سپیده)

 مرثیه فراق 
حیف از تو که گل باشی و من خار تو باشم
بگذار که از دور گرفتار تو باشم
من مایه ندارم که خریدار تو گردم
باشد که گدای سر بازار تو باشم
گر راه ندارم به حریمت نظری کن
تا معتکف سایة دیوار تو باشم
با آنکه تو را عاشقم از خود نپسندم
تو یار به من باشی و من عار تو باشم
دستی، که به جز دامن لطف تو نگیرم
چشمی، که فقط طالب دیدار تو باشم
زخمم به جگر زن که دوایی نپذیرد
دردی به دلم بخش که بیمار تو باشم
از همچو تویی پاک‌تر از گل همه حیف است
تا همچو منی عبد خطاکار تو باشم
سوزم به درون ریز که پیوسته بسوزم
خوابم ببر از دیده که بیدار تو باشم
آن رتبه ندارم که نهی پای به چشمم
بگذار که خاک ره زوار تو باشم
من میثمم و چوبة دارم به سر دوش
بگذار که دلباخته دار تو باشم
غلامرضا سازگار
آینه چشم او
در دلِ هر باغچه هست
       مثل گُلی رنگ رنگ
           این چشم اوست
             صاف و زلال و قشنگ
                خنده مهتاب از
                   خنده زیبای او
روشنی آفتاب
   از گُلِ سیمای او
       غنچه نگاهش پُر از
         عطر خوش و نازِ اوست
            توی نوکِ چلچله
                نم نمِ آواز اوست
هست قنوتش پُر از
        شاپرک و یاکریم
            از نَفَسش می‌چکد
                 بوی لطیف نسیم
                          ابر صدا می‌زند
                             گریه‌کنان: «او کجاست؟
سایه به سایه، دلم
      در پی آن آشناست!»
          چشم جهان، تشنه از
             دیدنِ رخسار او
                کِی دلِ ما می‌شود
                            تازه به دیدار او؟
مجید ملامحمدی
 زیباترین بهانه دنیا
این جمعه هم گذشت، تو اما نیامدی
پایان سبز قصه دنیا! نیامدی
مانده‌ست دل اسیر هزاران سؤال تلخ
ای پاسخ هر آنچه معما، نیامدی
کز کرده‌اند پنجره‌ها در غبار خویش
ای آفتاب روشن فردا نیامدی
ای حس پاک گمشده روح روزگار
زیباترین بهانه دنیا! نیامدی
ای از تبار آینه‌ها، ای حضور سبز
ای آخرین ذخیره طاها، نیامدی
این جمعه هم گذشت و غزل، ناتمام ماند
این است و قسمت دل من، تا نیامدی
حسن یعقوبی
گر نیایی ...
گر نیایی فقیر می‌میرم
مثل دنیا حقیر می‌میرم
چون کبوتر که در قفس حبس است
تک و تنها اسیر می‌میرم
ای شکوه ترنم باران
در فراقت کویر می‌میرم
توی شهر دلم زمین لرزه است
زیر آوار پیر می‌میرم
بی تو زجرآور است جان کندن!
وای بر من؛ چه دیر می‌میرم!
تو بیا، می‌خورم قسم به خدا
چون بگویی بمیر، می‌میرم
«مهدیا»‌ ای تمام هستی من
گر نیایی فقیر می‌میرم
فاطمه معین‌زاده
والشمـس رویـش
مــی‌آیـــــد از دور مـردی ســواره
بــر مـرکب عشــق چــون ماهپــاره
و الشمـس رویـش و اللـیــل مــویـش
گل‌ها هـمه مســت از رنگ و بویـش
عـمــامــه بر سر مثـل پیـمبـــر (ص)
در بـازوانـش نـیروی حیــــــــدر(ع)
از پـای تـاسـر در شـور و شیــن است
بـرق نگـاهـش مثل حســین(ع) است
می‌آیـد از دور خوشــبو‌تر از یـــاس
در چشــم وابرو مـانـند عبـــاس‌(ع)
القـصـه ایـن مـرد امیـد دل‌هاســـــت
خوشبو‌تر از یاس فرزند زهراست(س)
؟؟؟؟